اهمیت خلاقیت در عکاسی

1. ابزار عکاسی 
2. موضوع 
3. خلاقیت 

بخشی از خلاقیت این است که ذهنیت بسیار زیادی در مورد این سه عامل داشته باشد. بخشی دیگر این است که همیشه یک دوربین همراه و نزدیک خود داشته باشیم و به چیزهایی که ویژه هستند توجه کنیم. تلفن های همراه خوب هستند.

اخیرا، من پیاده روی انفرادی در سیدنی انجام دادم. این منطقه ازشهر بصورت بکر بدر مقابل ورود به بندر سیدنی، کمتر از ۱۰ کیلومتر از منطقه تجاری مرکزی است. در امتداد این مسیر، حکاکی های سنگی بومی مربوط به  پیش از تمدن غربی است. قابل ذکر است به عنوان یک فرهنگ،خیلی سودآور است. از سوی دیگر، برای بسیاری از فرهنگ های بومی، خلق و ترکیب آثار هنری آنها با معنویت، با سرزمین و اجدادشان کاملا مرتبط است. اگر چه این آثار قبل از اختراع عکاسی ایجاد شده است، اصل همان ” خلاقیت ” است.

با این حال، تفاوت های قابل توجهی در ذهنیت وجود دارد. دشوار است که خود را در چشم انداز خلاقانه برخی از فرهنگ های بومی قرار دهیم، جایی که مفهوم مالکیت خصوصی یک مفهوم بیگانه است – با توجه به این که مرکز فرایند تفکر غربی است. هنر در این فرهنگ ها ،گسترش روابط معنوی و احساسی خود با جهان اطراف آنها است. من مطمئن نیستم که چگونه جوامع پیشرفته تکنولوژیکی پیشرفته توانسته اند ما را از چنین تمایل عمیق ریشه ای جدا سازند، اما مطمئن هستم که چیز زیادی برای یادگیری درباره نیاز اساسی هنرمند برای ایجاد و توضیح نقش مهم و شرایط سخت انسانی وجود دارد.

تقریبا همه به نوعی از دستگاه تصویربرداری دیجیتال یا تلفن همراه استفاده می کنند و تصاویر به صورت روزانه در سراسر جهان تولید می شوند.

من تمایل به عکاسی با نوردهی طولانی در شب دارم، حتی اگر واقعا برای من درآمد نداشته باشد. من جنبه خیالی آن را دوست دارم. عکس بالا، پیاده روی طولانی در تاریکی زمین انجام داد تا بتواند مواجه طولانی با یک لاینر اقیانوس که به سیدنی هاربر قبل از سپیده دم برسد را بگیرد. تصویر پس از آن، از اسکله، در Townsville گرفته شد، جایی که گروه بزرگی از مردم بومی مستقر در پشت من نشسته بودند، من علاقه خاصی به فعالیت هایم در هنگام گیتار و آواز خواندن داشتند.فوق العاده بود

به عنوان یک فرهنگ، من تعجب می کنم که آیا ما در یک چرخه بدبینی قرار گرفتهایم، همه چیز را به عنوان فرصتی برای کسب، تقسیم و غلط بودن خودمان مشاهده می کنیم. ادعای قدیم در مورد هنرمند گرسنگی در برخی از بلورها جالب است. بله، بسیاری از هنرمندان در قلمرو خلاقانه برای بقا در یک جهان که به طور فزاینده ای توسط اموال عمومی، وضعیت، ارتباطات اجتماعی، تحرک و سنوات شناخته می شود، مبارزه می کنند. این همیشه یک شایستگی نیست. بسیاری از چشم انداز بصری، معماری، موسیقی و تئاتر، شگفت انگیز و فصلی است. بنابراین، مهم است که از خودتان بپرسید: «چگونه می توانم از آن بالا بروم و چیزی را زیبا و عمیق بگیرم؟»

در برخی موارد، این سوال نشانگر فرهنگی است که در مقیاس وسیع زندگی می کنیم. بعضی از مردم ادعا می کنند که ما در دوره ای از ورشکستگی سیاسی و اخلاقی زندگی می کنیم و “پروژه سرمایه داری” یک شکست حماسی است؛ ایجاد ثروت و نابرابری بزرگ، در حالی که سلب زندگی ما از اخلاق، دین، و معنا. حتی اگر این ادعا فقط یک حقیقت جزئی باشد، با تعریف، اهمیت خلاقیت و هنر را در هر زمینه اجتماعی بالا می برد.

من تردید دارم که به طور کلی، اما به نظر می رسد یک پارادایم فرهنگی است که به ما می گوید که اعتبار همه چیز را که ایجاد می کنیم، به دست آوریم. این ذهنیت نمیتواند حقیقت ذاتی را تصدیق کند: وجود ما و حتی هوا که نفس میکشیم، به ما داده شده است و چیزی نیست که ما ایجاد کردیم.

اگر ما به شعر خالص دنیای بصری اطرافمان اذعان کنیم، ما همچنان به هدیه ای چشمگیر از آگاهی و پیشرفت ما احترام می گذاریم.

در حالی که من قطعا از دستور کار Luddite و رد عمده تکنولوژی حمایت نمی کنم، در هر فرهنگ، مبانی سنت، تمسک، احترام، فروتنی و قدردانی، ثابت می کنند که جهانی است. این فرآیندهای تفکر تفکیک شده نیز روی خلاقیت و ساخت تصویر تاثیر می گذارد. این چیزی بیش از اشاره کردن دوربین و فشار دادن دکمه است.

این نیز بیش از داشتن آخرین دوربین، گران ترین لنز، و یا حتی به رسمیت شناختن است. خلاقیت باید به عنوان بخشی از زندگی ما به عنوان تنفس باشد، اما امروزه آن تنها ابزار دیگری از بهره وری و پیشرفت مواد است.

در بعضی موارد، اغلب شرکت کنندگان در هر رویداد، جمع آوری و یا مکان های گردشگری که تلفن های همراه خود را به سمت بالا قرار می دهند را برای گرفتن عکس مزاحم می بینند. آیا ما برای گرفتن تصویری از هر لحظه بیداری زندگی خود، به وسواس مانده ایم؟ آیا ما به وسیله دستگاه های تصویربرداری مستقیما زندگی می کنیم و با استفاده از آنها تقریبا بی رحمانه به مخفی کردن واقعیت – واقعیت ما معتاد به تجربه دوم یا سوم دست؟

من اخیرا یک ژاپن Nikkor 135mm F2.8 خریدم. این چیزی است از زیبایی فوق العاده: بیش از آن، تمرکز دستی است، و من را مجبور به گذراندن وقت و تفکر کردن هر تصویر. ساخت و کیفیت مانند جواهر فقط با کیفیت تصویر آن افزایش می یابد.

من می توانم ببینم که تعداد زیادی از عکاسان هنوز از فیلم استفاده می کنند و یا با دوربین های قدیمی و لنز کار می کنند. واقعا کار هنری بی زمان است. شما ممکن است سه متغیر جایگزین من در روند ایجاد تصویر را یادآوری کنید: ابزار عکاسی، موضوع در دسترس و خلاقیت.

هنگامی که جنبه های فنی گرفتن عکس صحیح تسلط پیدا می شود، من فکر می کنم ارزش بیشتری برای سوالات عمیق تر در مورد هنر به عنوان یکی از جنبه های مرموزتر زندگی – و استفاده از آن به عنوان یک پل به سوالات اساسی تر در مورد بسیار معنی وجود ما. چرا سعی نکنید عکاسی را به عنوان یک تمثیل معاصر از آن مردمان بومی که شکل ماهی را به ماسه سنگ می کشند، بفهمید؟ چرا نقاشی جکسون پولاک را مطالعه نکنید و سعی کنید دیدگاه هنرمند را درک کنید؟ پس از همه، هنر بزرگ همیشه در مورد چیزی که آشکار و یا سطحی است نیست. هنر بزرگ باید در مورد روابط ما با یک حقیقت بزرگتر، روایت و چالش برانگیز باشد.

در اینجا یک عکس از طریق پنجره اتاق هتل من در کازینو ستاره شهر گرفته شده است، با استفاده از یک روش زوم تابش دراز مدت برای ایجاد یک انتزاع عکاسی:

من شخص ایمان هستم با این وجود، هرگز کسی را از چنین لحظاتی از الهام و یا تعجب، مؤمن یا خدایی ندیدم. پس از همه، ما در بسیاری از سطوح متصل هستیم و پتانسیل وحی در همه ما وجود دارد. جهان به اندازه کافی بزرگ و پیچیده است که رمز و راز تقریبا فراموش نشدنی آگاهی ما در هر لحظه قابل دسترسی است. عکاسی که در این نوع روح خلاق انجام می شود، قدردانی ما را نسبت به زیبایی ظریف ما که در غیر این صورت ممکن است منتقل کند، غنی می کند.

مسلما بسیاری از عکاسان در برخی از ژانرهای خاص عکاسی تخصص دارند – شاید چشم انداز، پرتره، عروسی، یا چیز دیگری. در حالی که من فکر می کنم که مهم است، و من خودم در گرفتن عکس از صحنه های عملکردی متخصص هستم، شاید مهم این است که خود را خلاقانه ترسیم نکنم و برای انواع سبک های زیبایی شناسی باز کنم.

غریزه فرهنگی و اجتماعی ما، که توسط تبلیغ بی پایان تقویت می شود، تمایل به تحریک خود در فرایند خلاقانه دارد. این ما را متقاعد می کند که نباید از خواست همیشه در حال حاضر برای تبدیل همه و همه چیز به یک فرصت تجاری کنار بگذاریم؛ این باعث می شود ما به دنبال تصویب و تأیید همه چیز در سیستم عامل های رسانه های اجتماعی، از جمله بسیاری از تصاویر ما ایجاد کنیم.

همچنین می خواهم اضافه کنم که خلاقیت و الهام بخش باید حمایت شود – اما قبل از این می تواند خلاقیت را تشخیص دهد. اگر جامعه به طور کلی نمیتواند میان میانجیگری و کارهای قابل توجه فرهنگی / هنری تفاوت ایجاد کند، هنرمندان خلاقانه خفه میشوند و از نظر مالی خفه میشوند. چنین جامعه ای ممکن است از لحاظ تکنیکی پیشرفته باشد، اما از لحاظ معنوی و خلاقانه مرده است.

من اخیرا D3s نیکون خود را برای پرداخت صورتحساب فروختم. تقریبا بلافاصله آن را پشیمان کردم به هر حال، به رغم ظاهرا منسوخ شده، این دوربین کیفیت خروجی من را نتوانسته است با هر دوربین دیگری تولید کند. این مانند برخی از نوازندگان است که یک گیتار قدیمی یا ابزار خاصی را پیدا می کنند.

یک اثر هنری نیز همینطور است. برخی از کیفیت نامطلوب وجود دارد که بیش از پیش به وجود می آید و آگاهی ما را گسترش می دهد. بدون آن، ما در فقر زندگی می کنیم، گرچه با اموال مادی محاصره می شود. اخلاقی بودن این داستان این است که اگر شما یک دوربین یا لنز ویژه دارید، آن را هنگامی که پرداخت وام خود را رول می کند فروش ندهید، به خصوص اگر توانایی شما برای ایجاد یک تصویر زیبا را کاهش دهد. یک عکس عمیق به ارزش یک میلیون عکس فوری تصادفی، صرف نظر از تجهیزات مورد استفاده برای گرفتن آن.

به عنوان یک نقطه نهایی، این سوالاتی که من مطرح می کنم، همانند هر خواننده ای است. آنها ممکن است به عنوان بررسی انگیزه های من خلاصه شوند. آیا میل من به طور تصادفی عکس تقریبا هر لحظه بیداری زندگی من است – برای ارسال تصاویر رسانه های اجتماعی از mediocrity کم عمق برای به دست آوردن خودکشی و احساسات غیر قابل اطمینان اجتماعی تایید؟ یا من واقعا سعی می کنم تجربه های دیگران را غنی سازی کنم، با به اشتراک گذاشتن صدای درونی و درونی خود با آنها در ایجاد چیزی از معنای پایدار؟

با تشکر از استفان ویر، خواننده عکاسی در زندگی برای کمک به این مقاله به عنوان بخشی از مسابقه مهمان ما! شما می توانید کارهای استفان در وب سایت خود را ببینید .