معرفی و آشنایی با سبک هنری گرافیتی یا نقاشی دیواری

گرافیتی یا نقاشی دیواری به آن دسته از دیوارنوشته ها یا نقاشی هایی گفته می شود که با انگیزه ای شخصی روی در و دیوار شهر ها و اماکن عمومی کشیده می شود.

این کار تقریبا در همه جای دنیا با منع قانونی مواجه است. گرافیتی با نوشته های سر دستی و یادگاری های روی دیوار متفاوت بوده و نیز مختص سن یا طبقه فزهنگی و اقتصادی خاصی نیست . امروزه گرافیتی بیش از هر هنر دیگری مورد بد فهمی و استفاده نا به جا واقع شده است و در بسیاری از کشور ها جنبه تاثبر گذار و بیان گرای خود را از دست داده و صورت دیوار نوشته هایی رنگارنگ و پرپیچ و تاب (که آن هم خالی از ارزش نیست) مبدل شده است.

استفاده های نابجا و یک جانبه از گرافیتی های نوشتاری در کلیپ های ویدیویی و تبلیغ بیش از حد این رسانه ها در منسوب کردن آن به فرهنگ معترض سیاهان نیز از دلایل اصلی این عدم توجه و دست کم گرفتن است، بنا بر “آمرکن هریتیج دیکشنری” لغت گرافیتی از واژه گرافیو در  مشتق شده است که به معنی اثر گذاری سریع یا خط خطی است و ممکن است اصل این واژه به “گرافایر” (نوشتن با قلم فلزی) در لاتین عامیانه باز گردد.
[گرافیون: نوشتن بر اساس ریشه شناسی لغوی این واژه از مدت ها پیش به معنی نوشتن یا حک خطوط روی سطوح مورد استفاده بوده است.]
گرافیتی بر اساس تفاوت دلایل وجودی و نیز امکانات ارتباطی که ایجاد می کند به دو نوع عمده تقسیم می شود :

“گرافیتی های نوشتاری – دست خط” و “گرافیتی های نمایشی – نقاشی دیواری” نوشتاری هنرمندان این شیوه گرافیتی خود را هنرمند نمی دانند بلکه میل دارند تا “گرافیتی نویس” معرفی شوند.

گرافیتی های نوشتاری به سبک های گوناگونی تقسیم شده اند که برخی از آن ها به اختصار در زیر آمده است. اما با توجه به تاریخچه و دلایل بسط و توسعه آن در جوامع مختلف , در این بحث چندان به آن نمی پردازیم.

Tag
تگ: امضایی به سبک خاص, که معمولا در اماکن عمومی و روی انواع سطوح به شکلی سریع نقاشی می شود.

Throw-Up
ترو آپ: طرحی از یک نام یا چند حرف که خط محیطی آن با یک رنگ و داخل آن به شدت و شتاب با رنگی دیگر پر می شود. این نوع گرافیتی معمولا بیشتر از ۲- ۳ دقیقه طول نمی کشد.

Piece
اثر: کاری تمام رنگی که طی دفعات متعدد و با برنامه ریزی دقیق انجام گرفته باشد.

Panel
پنل: اثری که روی دیواره های بیرونی قطار نقاشی شده باشد. یا کنار اتوبان ها کشیده می شود. مواد کار این هنرمندان (که خود از این نام بیزارند) معمولا عبارتند از قلمو های جمع وجور رنگ روغن، ماژیک ها و قلم های اثر گذاری که جوهر آن ها معمولا توسط خود آنان تهیه می شود. قوطی های اسپری رنگ و تعدادی کلاهک برای کنترل قطر اثر گذاری خطی اسپری.

گرافیتی های نمایشی یا نقاشی دیواری

این هنر در کشور ها و ملل گوناگون انواع, دلایل وجودی و استفاده های مختلفی یافته و راه های بسیاری پیموده است.

یکی از مهم ترین و به یاد ماندنی ترین ریشه های ارزشی این هنر در نقاشی های دیواری, انقلاب مکزیک و آثار سه یزرگ – « دیگو ریورا»، « خوزه کلمنته اروسکو» و « دیوید آلفرو سیکوئروس (سی کییروس)» به چشم می خورد.

دیگو ریورا

سی کییروس

کسانی که اثر گرافیتی (نوشتاری یا نمایشی) از خود به جا می گذارند برای کار خود دلایل متفاوتی دارند و یکی از مهمترین این اهداف بیان تاثیری است که زندگی شهری در آنان به وجود اورده است. هنرمند گرافیتی از شهر چیز هایی می گیرد و به آن چیزی باز پس می دهد.

نقاش گرافیتی, مثل بسیاری از پیشروان هنر, از زمینه واقعی شهری برای بیان و ایجاد تاثیر استفاده می کند در حالی که تبلیغات شرکت ها و بانک های بزرگ و محصولات مصرفی به صورت وسیع به شکل بیل بورد و تابلوهای دیواری و روی بدنه وسایل نقلیه عمومی شهری همه جا را پر کرده است, گرافیتی ارتباطی است پیشرو از سوی هنرمند با قشر وسیعی از افراد اجتماع به عنوان مردم عادی و مستولان اجرایی شهری.

ناگفته نماند که در همه جا عده بسیاری از مردم کشیدن گرافیتی را عملی زشت و نا هنجار می دانند و آن را از مظاهر آنارشیسم و آوباشگری (وندالیسم) بر می شمارند. به نظر نویسنده این مطالب علت دشمنی افراد با گرافیتی نداشتن سواد و دست کم حوصله لازم برای مواجهه با وضعیتی جدید در محیط پیرامون است.

این افراد و شاید اکثریت مردم نقاشی روی دیوار را سر زده از کار یک ولگرد یا (اگر خیلی ارزش بگذارند!!) بخشی از یک فعالیت سیاسی نویسندگان و محققینی که به موضوع گرافیتی پرداخته اند به این گفته” شری کاوان” که :« میل به اثر گذاری (ثبت نشان) در محیط های اجتماعی به دوران کهن زندگی انسان باز می گردد.» تاکید بسیار دارند.

در هر حال میل آدمی به باقی گذاشتن نشانی از خود به گونه ای شخصی و بر اساس نیاز واقعی به بیان صورت می گیرد. اما در سوی دیگر, که صاحب اثر به عنوان یک نفر از افراد جامعه حضور دارد و با توجه به ممنوعیت قانونی عملش آن را سرانجام بخشیده است, چه می گذرد.

او به تنهایی تصمیم می گیرد تا چیزی که می خواهد در مکان عمومی مورد نظرش نفاشی کند و بعد از تمام شدن کار به خانه بازمی گرردد و تمامی فکرش این است که آیا کسی اصلا به نقاشی ام نگاه می کند؟ کسی به آن فکر می کند؟ بی شک این نوع برخورد را جز به عنوان یک انتظار و تلاش در برقراری ارتباط مستقیم با جامعه نمی توان دانست .